به نام خدا
باسلام به خدای عزیزم و به دوستان خوبم
درپس ظاهر آرام و ساکت من ، که میداند چه میگذرد؟کسی چه میداند چه غوغایی است در اندرونم.بارها به درونم سفر کرده ام و شاهد جنگی ناتمام بوده ام. جنگی که یک قربانی بیش ندارد وآن روح من است .روحی که دربند خواسته های من اسیر است.ای من ، تمنایت میکنم رهایش کن.بگذار آسوده باشد...بگذار به پرواز درآید...ای من با وجود تو و خواسته هایت ، پوسته ای بیش نیستم...همچون نی از درون تهی ...ولی خوشا به حال نی...می نالدو می نالد ...به دور از ترس از دیده ها...به دور از خواسته های نفسانی ...ای من تو چه ؟ نالیده ای و نالیده ای ولی چه ناله احمقانه ای ...به گمانت با این ناله ها که تمامش از سر خواسته های بی پایانت است، میتوانی به کجا برسی ؟اصلا به کجا رسیده ای ؟ ای من ، دست از ناله های بی غایتت بردار...بگذار این روح اسیرآزاد گشته ، پوسته دروغین تو را بشکافد...اوباید جوانه زند...اوباید رشد کند...اوباید قد بکشد وتا بی کران به پرواز درآید.ای من ، اگر دست از مظلوم کشی خود برنداری ، مجبورمیشوم ذبحت کنم.ذبحت کنم تاقبل از آن که بمیری وبه مردار مبدل شوی ، بمیرانمت....آه ! چه زیباست مردن قبل از مردن...ای من ، انتخاب کن.میدانم...درپس این انتخاب ، جبری نهفته است و آن نابودی توست...ولی باید انتخاب کنی ...باید بدانی تورا جدا خواهم ساخت از این پیکره خاکی...ای من ، باید بدانی کاری بس عبث است ناله های تو ...روح دربند را رهایش خواهم ساخت و چه احمقانه خواهی نالید وخواهی گریست...چراکه ظرف وجودم از تو لبریز است و اینک عزم آن دارد تا ترکت کند ...پس بیهوده منال ومگری ...
سلام به همه دوستای خوبم
پس از مدت مدیدی که چراغ این کلبه عزیزم خاموش مانده بود وآن هم به دلیل فراموشی بعضی از اطلاعات، برآن شدم که بار دیگر دستی به آن کشیده و چراغش را روشن کنم.
منتظر نوشته های من باشید .
